Yazan: Özlem Pekcan
ozlem.pkcan@gmail.com
bir mevtanın kaleminden...
Çok değiştim....
Dallarım gökyüzünden sonsuzluğa ulaşıyor, köklerim ise arzın merkezine iniyor gibi. Sürekli geçen zamanın içinde, an donmuş gibi. Geçen vakti yaşamın o kırılamaz döngüsünden anlayabiliyorum yalnızca.
Yıllar önce hayat bahçesinde hayat bulduğum ev eskidi artık, ne yaşamlar açtı ve soldu. Beni sevecen elleriyle toprakla kavuşturan, sulayan, besleyen ve bir zamanların genç babası artık dede oldu, bedeni büküldü, saçları ağardı, yüzüne çizgiler doldu. Küçük kızı da anne artık, olgunluk çağına erişmek üzere ama henüz farkında değil hiçbir şeyin.
Yine de zaman zaman bahçede oturuyorlar ve duyuyorum "ben"den bahsediyorlar.
Dün tuhaf bir şey oldu; baba bir şeyler anlattı kızına, genç kadın biraz buruldu ve gözleri nemlendi.
-"Nasıl yani, şimdi kesmek zorunda mıyız?" diye sordu.
-"Evet," diyerek iç geçirdi yaşlı adam, "kökleri evin temeline doğru yürümüş, başka çare yok."
Anladım ki; bana hayat veren toprak yine sonum olacak.
Biraz önce de belediyeden geldiler zaten.
-"Ööfff," diye söylendi biri, "amma da uzun ağaçmış haa, en az otuz metre boyu var bunun, uğraştıracak bizi!"
Kayıtlar
