Özlem PEKCAN
Kıyının burnunu soktuğu yerde denize,
Ufuk çizgisinin az daha ilerisinde,
Yer ve gök kavuşurken birbirine,
Gece ile gündüz koşar kayaların üstünde.
Gündüz çocuklar oynar burunun ucunda,
Kahkahaları yarışır martı çığlıklarıyla,
Geceleyin aşıklar buluşunca o uçta,
Fısıltıları karışır yavaştan karanlığa.
Yer ve gök kavuşurlar ya birbirlerine,
Koşsalar da ebediyyen kayaların üstünde
Yazık ki ne gündüz ne de gece,
Yetişemez asla biri diğerine.
Kayıtlar
