“Teyzemin saçları nerede?” Kim, neden ya da nasıl sorar bunu? Hangi dram yan yana getirdiği sadece üç kelimelik basit bir cümleye böylesi yürek delici bir tını yükler? “Teyzemin saçları nerede?” Öyle bir soru ki gerçek olmaktan başka çaresi yok. Bir şiddetin yansıması olmaktan başka imkânı yok. Dünyada kadın olmak zor ama bizim coğrafyada daha zor.
Gazeteci yazar Ülkü Yağmur Ural, gerçek bir hayat hikâyesinden yola çıkarak yazdığı son romanı “Perdeleri Kapatma Anne”de giderek daha büyük bir yara ve sorun haline gelen “kadın cinayeti”ni konu alıyor. Başa gelinceye kadar gazetelerin üçüncü sayfalarında ya da sanal medyaların flaş haberlerinde dehşetle okunmanın ötesine geçmeyen bir olayı anlatıyor. İşte o olay başa geldiğinde o öldürülen kadının nasıl da birisinin annesi, kardeşi, ablası, başkasının evladı ya da teyzesi hâline dönüştüğünü gözler önüne seriyor. =>>>
Benim babam futbol sevdalısı bir adamdı. Gençliğinde futbol oynamış, kalecilik yapmıştı ancak elim bir kaza sağ elinin yarısıyla birlikte tüm gelecek ümitlerini de yanında götürmüştü. Buna rağmen futbolla ilgisini hiç kesmemişti. İki kızı vardı, erkek olsalardı belki onların da futbol oynamasını isterdi, bilemiyorum. Ama kızlarına kendisindeki sevdanın aynısını aşılamıştı. O Fenerbahçeliydi, biz de. Çocukluğumuzun siyah beyaz televizyonlarında bile çubuklumuz sarı lacivertti bizim.
O tek kanalın yayınladığı her maçı birlikte izlerdik, olmadı radyodan dinlerdik. İngiltere’den sekiz gol yediğimiz de olurdu, Fener’in 4-0’dan maç çevirdiği de. Kornermiş, autmuş, taçtan gol nasıl atılırmış, anlatırdı. Ofsayt neymiş, hangi oyuncu nerede duruyormuş beyaz cama yapışa yapışa tartışırdık. Avrupa kupalarını takip ederdik, özellikle şampiyon kulüpler kupasını. Dünya Kupası maçlarını dört gözle beklerdik, gazetelerin verdikleri boş fikstürleri doldururduk. Ezelden ebede yegâne favorimiz Brezilya idi, o da muhakkak yarı yolda bırakırdı bizi. Almanya’nın, İtalya’nın, Arjantin’in şampiyonluklarını beraber izledik. Maçlar uzadı mı illâ penaltıya kalsın isterdik. =>>>
Rüzgâr esti. Taze hava ciğerlerini doldurdu. Salıncak ileriye hareketlendi, uzun saçları arkaya savruldu, geri dönerken de yüzünü kucakladı dağılarak birbirine girmiş tüm telleriyle.
Derken hızlandı rüzgâr, hızlandı salıncak. Peşinde saçları, yüreğini dolduran kanat çırpışlarıyla göğe yükselirken gözlerinin önünde şekillendi belirsiz addettiği gelecek.
Tanımlayamadığı bir korkuya esir düştü benliği ve öfkeli gözleri en kıymetli mücevherlerden daha parlak bir ejderhanın burnundan püsküren alevler tutuşturdu eteklerini. Yanıp da köle dönüşmeden az önce tersine bir hızda tekrar geri çekildi salıncak ve bu kez geçmişin katlanılması zor o hüznü bürüdü ruhunu. Cesetlerin üstüne kapanmış pişmanlıklar içinde ağlaya ağlaya tükenen çaresiz bedenlerin hatıralarına karışmış buldu kendisini. =>>>
Müteveffayı nasıl bilirdiniz?
Bilmezdik. Belki adamdı kadın döverdi, belki kadındı kaynanasını zehirledi. Hiç fikrimiz yok.
Ama güzel paylaşımları vardı. Azılı muhalifti mesela. Her şeye karşıydı. Karşı olduklarına bile karşıydı. Olsun.
Ayrıca sadık bir taraftı. Yeter ki aynı safta bulunsun. Yanlışı doğru diye savunurdu. Olsun.
Capsleri vardı gülmekten bayıltırdı, reelslerine doyum olmazdı. Hashtag üstadıydı.
İnsta'dan face'den çıkmazdı. X kuşuydu. Tik Tok'da toklardı sık sık. Threads'in ilk müdavimiydi üstelik.
=>>>
Kayıtlar
Tüm Yorumlar
